Afgelopen zaterdag was het een drukke boel in de Prima Donna Kaas Arena. De eerste thuiswedstrijdenvan Dames en Heren 1 stonden immers op het programma dus zat de zaal goed vol met supporters, sponsors en andere genodigden. Eén van de door de hoofdsponsor geinviteerde genodigden vond het zo’n spektakel dat hij ons het volgende verslag toestuurde:
Nog nooit van mijn leven had ik een volleybal wedstrijd bezocht. Ik was dus bijzonder verheugd toen mij een vrijkaartje werd aangeboden in de skybox van de Prima Donna Arena. Dames top-volleybal in Huizen. Ik keek er naar uit. Er was nog een half stoeltje voor mij vrijgehouden pal achter mijn weldoener PDK. Prima Donna Kos. Ik nam plaats naast een 1350 kilo zware meneer die waarschijnlijk 1,5 stoeltje had gereserveerd. Maar gelukkig zat mijn helft het lekkerst.
Er vallen meteen een paar dingen op bij damesvolleybal. Bijvoorbeeld dat, in tegenstelling tot voetbal, je gewoon een ander shirt mag aandoen wanneer je de jouwe vergeten bent. Iets dat overigens bij beide partijen grappig genoeg het geval was. Maar wat vooral opvalt bij een volleybalwedstrijd op topniveau is het overweldigende spelplezier en de enorme sportiviteit van twee ploegen. Het gejuich is hartverwarmend. Zo juichen beide partijen om het hardst wanneer een rally eindigd. Dat is in het begin wat verwarrend omdat je geen flauw benul hebt wie er gescoort heeft. Het scoren van een punt en het beëindigen van een rally geven beide blijkbaar evenveel aanleiding om iets te vieren. Er wordt veel gevierd in volleybal. Toeschouwers die hun jas uit doen kunnen steevast rekenen op een groot applaus en zelfs naar de Bartijgers in de sauna boven de hal wordt volgens mij regelmatig gezwaaid. Ook de scheidsrechter, die duidelijk doordeweeks een ander beroep heeft, kan altijd wel rekenen op warm applaus na de zoveelste beoordelingsfout. Het was één groot feest.
Na een kansloze maar hele blije eerste set kwam zelfs de catering op gang. Een mevrouw die op therapeutische basis een net iets te zwaar dienblad meetorste schoof aan ons voorbij. Voor maar een paar euro konden we ons met het voltallige publiek laven aan alle 3 de spa’tjes rood op het blad. De dames stonden inmiddels al weer klaar om te beginnen aan de 2e set maar moesten blijkbaar ergens op wachten. Het was niet helemaal duidelijk waarop. Toen er een hard fluitsignaal klonk, sprongen beide partijen een gat in de lucht en begonnen elkaar intensief te knuffelen. De man naast mij keek mij aan met een blik die duidelijk maakte dat de groepsknuffel zich wel tot de spelers diende te beperken. We begonnen aan set 2. Inmiddels slopen ook de volleybal-mannen van PDK binnen en zagen de feestende kruisiging van hun dames. Een soort volleyballende Ibrahimovic pakte een trommel en begon na ieder punt daar druk op te roffelen. Er werd door een PDK-DJ ook een dansmuziekje opgezet tussen de punten.
Dat werkte. Vooral de tegenstander was even van slag. Ze juichte niet meer zoveel voor PDK ineens. Dat vond ik jammer want PDK bleef onverminderd heel sportief. PDK begon ook wat meer door te wisselen. Ook dat hielp. Een wissel in het volleybal gaat als volgt. Bij een coach op slippers staat een blij meisje met een bordje in haar handen met een nummer er op. Het meisje met het corresponderende nummer op haar rug springt met een grand jeté naar de kant om het bordje in ontvangt te mogen nemen. Het wachtende meisje springt nu vanuit een plié met een saut de chát als een volmaakt en blij zwaantje uit Tchaikovsky’s Zwanenmeer het veld in om te mogen opslaan. In één vloeiende beweging mept ze de bal onderin het net, schakelt in één moeite door naar de slot-act en soleert gracieus als stervend zwaantje het veld weer uit. Het was een mooi moment voor haar. Ze zag er voldaan uit en ook wij werden er even stil van. Na een spannende 2e set, waarin Ibrahimovic het tij net niet wist te keren sloegen de dames keihard toe in set 3.
We gingen er nog maar eens goed voor zitten. Achter ons schoof een volleybal tenor naar binnen en begon oorverdovend “MOOI” te roepen op volstrekt willekeurige momenten. Dat besloten wij dan weer te belonen met een groot applaus waarop de speelsters weer spontaan begonnen te juichen. Het was volleyballende groepsex. Het hielp echter maar even. De laatste set en de wedstrijd ging verloren. We hadden een mooie tijd gehad en blij gingen we boven in de sauna nog wat drinken. Daar stond een soort kruising tussen Koos Albers en Andre Hazes. Om er zeker van te zijn dat we hem goed konden verstaan had hij wat aan de volumeknop gedraaid. Het was alsof je naast een vertrekkende Soyuz 11 stond met Vader Abraham aan boord. Het kwam de sfeer alleen maar ten goede. Al liplezend dronken wij ons biertje. Eén ding is zeker: ik ben er over 2 weken weer bij!